Панядзелак — цяжкі дзень. Але агульным адчуваннем было — нарэшце адпачынак. Пасля абеду я апынуўся ў тэатры дык увогуле адзін. Чыста калі доўга-доўга хадзіць, дык ваш тэатр болей за Купалаўскі ці Горкаўскі (ну ў таго ёсць свае сакрэтныя сутарэнні, канечне ж), ну так, каб пагуляць. Прыкладна тое самае пра спектаклі можна сказаць. Я разумею, ёсць сумныя спектаклі, у тым сэнсе, што калі ты не падабраў ключыка да рэжысёрскай задумы, табе ўвогуле няма чаго рабіць у глядзельнай залі. Проста сядзець і кудысці глядзець дзве гадзіны — па-любому сумна. Нават калі пры гэтым побач (перад тваімі вачыма) нехта нешта робіць. Калі падабраў, то ўнутры адбываюцца працэсы, розныя там. Дык вось ёсць спектаклі, якія таго не вымагаюць, стваральнікі іх «здаюць нам горад» без ключоў. Як на мяне, дык учора спектаклі для мяне былі менавіта такімі. Пасядзець, палахаць, адпачыць.

Вы заўважылі, як я дыпламатычна не назваў гэтыя спектаклі «кепскімі». Гэта не проста. Гэтаму вельмі доўга вучацца.

Дарэчы… Магілёў цудоўны горад. Я тут чацьвёрты раз, а маскоўскі госць Павел Руднеў ужо паспеў правесці мне экскурсію. У дарогу я, канечне, набыў сабе ксёнжку. «Каласы» Караткевіча. Падняпроўе. І гэтак далей. Вечар пасля фестывальнай праграмы ў мяне сканчваецца гэтай кнігай, раніца пачынаецца з яе ж. Кожны раз, калі пераезжаю цераз Дняпро, патануўшыя пляжныя парасонікі здаюцца мне грушавымі дрэвамі.

Аналогіі, канечне, сягаюць у тэатральны абшар. Нас маладых крытыкаў тут няшмат. Мы праходзім у Магілёве нашае тэатральнае дзядзькаванне. Не сказаць, каб нам даецца тое залёгка. У куртцы звіняць ключы ад дому. Ах, да! Надышоў аўторак, дом часткова сам прыехаў да нас…